Pfff, beetje hele heftige week achter de rug.
Eerst krijg ik te horen dat mijn contract niet verlengd wordt, wat eigenlijk best logisch was, omdat ik 5 maanden in de ziektewet heb gezeten. Maar dat maakt het niet minder fijn.
Daarnaast heb ik een MRI van mijn rug moeten laten maken en daaruit is gebleken dat ik een beginnende hernia heb en ook nog eens littekenweefsel aan de binnenkant van mijn ruggemerg en dat weefsel drukt dus tegn mijn zenuw aan, waardoor ik uitstraling heb naar mijn tenen. Soms doet mijn been zo'n pijn bij liggen, zitten en staan, dat ik helemaal niks meer kan doen.
Vanwegen al die klachten aan mijn rug en mijn been moet ik naar de orthopeed toe. Gelukkig kan dat op vrij korte termijn.Ben benieuwd of z me daarmee kunnen helpen.
De ene na de andere sollicitatiebrief opgestuurd. Bijna evenveel gesprekken gehad maar OF ik ben overgekwalificerd OF ik ben een te groot risico vanwege mijn rug OF ik heb niet de juiste papieren. Maar god, ik reken erop dat ik straks toch echt een nieuwe goede baan heb en dat ik straks ook weer helemaal beter ben.
En vandaag ben ik op zoek geweest voor een nieuwe bril. Leuk montuur gevonden. Die man ging mijn ogen even opnieuw testen. Nu is dat altijd wel lastig omdat ik 8 jaar geleden gelaserd ben. Maar nu kreeg hij helemaal rare uitslagen. Dus of ik ook maar eens langs de oogarts wil gaan om het en ander na te laten kijken.
Al mijn vrije dagen (nou ja vrij, meer mijn werkdagen en de dagen waarop mijn mannetje op de opvang zit, maar ja zit in de ziektewet) gaan nu dus op aan doktersbezoeken, sollicitatiegesprekken, osteopaatbezoeken en noem maar op. Ben blij dat het in ieder geval kan hoor.
Hopelijk kan ik binnenkort weer gewoon mijn eigen levenje oppikken. Ik verlang er zo naar om weer gewoon te werken, voor mijn kleine man te zorgen, zelfs het huishouden te doen.
Ik mag nu wel weer 2 x 2 uurtjes aan de slag. En daar ben ik heel blij mee. En ik hoef dan pas om 10.00 uur te beginnen zodat ik ook geen last heb van de files. En dan hoef ik ook niet zolang in de auto te zitten.
Tja, wilde dat ik positiever nieuws had. Volgende keer meer geluk hoop ik.
zaterdag 29 oktober 2011
donderdag 13 oktober 2011
Roze wolk
Na bijna 5 maanden ben ik er ook. Mijn roze langverwachte wolk.
Ik begon mezelf al erg vreemd te vinden. Ik had toch een prachtige, gezonde, o zo lieve, vriendelijke en nooit huilende zoon. Ik zou de gelukkigste vrouw op aarde moeten zijn. Waarom ben ik dat dan niet?
Teneerste was daar die bevalling from hell. Ten tweede was daar die hele fijne kraamweek waarin geen huisarts of verloskundige mij kon vertellen wat er nu eigenlijk aan de hand was. Nee mevrouw, gewoon stress, nee mevrouw, hou het maar op migraine door de hormoonschommelingen. Nee mevrouw, terug naar het ziekenhuis is niet nodig. Een ruggeprik kan niet lekken en daarnaast, er komt geen vocht uit uw rug, dus er is niks aan de hand. Dan eindelijk een andere verloskundige. een ouwe rot in het vak. U
moet nu naar het ziekenhuis en krijgt opnieuw een ruggeprik. Hij lekt. Eindelijk! Eens iemand die meedenkt. En inderdaad, het was een lekkende ruggeprik. Fijn, heb ik weer. Maar goed. Nu naar huis en hop op die roze wolk.
Maar nee hoor, ik kreeg hem maar niet te zien dat roze wolkje. Ook niet een heel kleintje.
De eerste weken waren zwaar. Zwaarder dan ik verwacht had. Mijn o zo lieve mannetje veranderde langzaam in een monstertje. Huilde hij niet van de honger dan was het wel omdat hij moe was of zich gewoon verveelde of tja noem maar op.
Gelukkig zijn mijn ouders vaak geweest om op te passen.
Dan die afschuwelijke nachtvoedingen. Ja het is heel intiem en ja alleen jij een je kindje zijn er dan. En ja, daarna slaapt hij weer eventjes. Maar tjongejonge zeg, het brak mij zo op. door die ruggeprik had ik een hele lange herstelperiode nodig. Je krijgt voorgeschreven RUST. Wat krijg je nou juist net niet als je net bevallen bent. Juist RUST.
Langzaamaan begon ik mezelf weer te worden. Heel langzaamaan leerde ik mijn kleintje ventje kennen en hij mij. Langzaamaan kon ik mijn draai vinden in zijn ritme. Langzaamaan kon ik een heel klein beetje uitrusten. Langzaamaan kon ik gaan genieten van hem. Langzaamaan werd ik niet mer zo snel boos op mezelf of op mijn man of nog erger op hem. Natuurlijk deed ik hem niks, maar als hij dan weer in zijn bd lag was ik blij dat ik weer een dag overleefd had.
Langzaamaan veranderde dat kleine monstertje weer in een lief klein kereltje met zijn mooie grote blauwe ogen. Hij was het altijd al geweest, alleen mijn ogen zagen het anders.
En nu na 5 maanden ben ik eindelijk daar. Op mijn roze wolk.
Ik bn weer uitgerust. Mannetje zit in een perfect eigen ritme. Mijn mannetje is inderdaad zo ontzettend lief. hij is heel vriendelijk. Hij lacht naar alles en iedereen. Hij drinkt goed en eet goed. Maar boven alles. Hij is mijn mannetje en hij en ik zitten hier samen prima. Op mijn eigen grote roze wolk.
Ik begon mezelf al erg vreemd te vinden. Ik had toch een prachtige, gezonde, o zo lieve, vriendelijke en nooit huilende zoon. Ik zou de gelukkigste vrouw op aarde moeten zijn. Waarom ben ik dat dan niet?
Teneerste was daar die bevalling from hell. Ten tweede was daar die hele fijne kraamweek waarin geen huisarts of verloskundige mij kon vertellen wat er nu eigenlijk aan de hand was. Nee mevrouw, gewoon stress, nee mevrouw, hou het maar op migraine door de hormoonschommelingen. Nee mevrouw, terug naar het ziekenhuis is niet nodig. Een ruggeprik kan niet lekken en daarnaast, er komt geen vocht uit uw rug, dus er is niks aan de hand. Dan eindelijk een andere verloskundige. een ouwe rot in het vak. U
moet nu naar het ziekenhuis en krijgt opnieuw een ruggeprik. Hij lekt. Eindelijk! Eens iemand die meedenkt. En inderdaad, het was een lekkende ruggeprik. Fijn, heb ik weer. Maar goed. Nu naar huis en hop op die roze wolk.
Maar nee hoor, ik kreeg hem maar niet te zien dat roze wolkje. Ook niet een heel kleintje.
De eerste weken waren zwaar. Zwaarder dan ik verwacht had. Mijn o zo lieve mannetje veranderde langzaam in een monstertje. Huilde hij niet van de honger dan was het wel omdat hij moe was of zich gewoon verveelde of tja noem maar op.
Gelukkig zijn mijn ouders vaak geweest om op te passen.
Dan die afschuwelijke nachtvoedingen. Ja het is heel intiem en ja alleen jij een je kindje zijn er dan. En ja, daarna slaapt hij weer eventjes. Maar tjongejonge zeg, het brak mij zo op. door die ruggeprik had ik een hele lange herstelperiode nodig. Je krijgt voorgeschreven RUST. Wat krijg je nou juist net niet als je net bevallen bent. Juist RUST.
Langzaamaan begon ik mezelf weer te worden. Heel langzaamaan leerde ik mijn kleintje ventje kennen en hij mij. Langzaamaan kon ik mijn draai vinden in zijn ritme. Langzaamaan kon ik een heel klein beetje uitrusten. Langzaamaan kon ik gaan genieten van hem. Langzaamaan werd ik niet mer zo snel boos op mezelf of op mijn man of nog erger op hem. Natuurlijk deed ik hem niks, maar als hij dan weer in zijn bd lag was ik blij dat ik weer een dag overleefd had.
Langzaamaan veranderde dat kleine monstertje weer in een lief klein kereltje met zijn mooie grote blauwe ogen. Hij was het altijd al geweest, alleen mijn ogen zagen het anders.
En nu na 5 maanden ben ik eindelijk daar. Op mijn roze wolk.
Ik bn weer uitgerust. Mannetje zit in een perfect eigen ritme. Mijn mannetje is inderdaad zo ontzettend lief. hij is heel vriendelijk. Hij lacht naar alles en iedereen. Hij drinkt goed en eet goed. Maar boven alles. Hij is mijn mannetje en hij en ik zitten hier samen prima. Op mijn eigen grote roze wolk.
dinsdag 4 oktober 2011
Jaloezie
Iedereen kent het wel. Jaloezie. Jaloezie of ijverzucht (ook: jaloersheid) is een gemoedstoestand of emotie waarbij men datgene wenst te krijgen wat een ander reeds heeft gekregen, of wenst dat de ander datgene niet had. Dit kan zowel om materie, eigenschappen als om relaties gaan. Het gevoel is gerelateerd aan afgunst maar is niet synoniem daaraan.
Toen ik en mijn man bezig waren om zwanger te worden, had ik ongelofelijk veel last van jaloezie. Overal waar ik keek, zag ik vrouwen met dikke buiken die blosjes op de wangen hadden van geluk. In de stad, in de trein, in de bus, op het terras, zelfs in mijn dromen. De een na de andere vriendin werd zwanger. De een had er meer moeite voor gedaan dan de ander, maar toch, ik werd door iedereen ingehaald en moest maar blij zijn voor die ander. Hoe moeilijk is het dan als je beste vriendin de allom bekende melding maakt; ik moet je iets vertellen.
Met pijn in mijn hart en als een boer met kiespijn, perste ik er een lachje uit en zei gefeliciteerd. Ik kocht een kaartje en terwijl ik dat kaartje schreef, biggelden de tranen over mijn wangen. Ik was gifgroen van jaloezie. Ik ging zelfs hopen dat het wel eens een keer fout mocht gaan bij hen. Of dat ze ook in de medische molen terecht zouden komen.
Hoe kon ik zo denken? Ik was helemaal niet zo, ik kende dit ook helemaal niet van mezelf. Ik zag mezelf als een vriendelijk en meelevende vrouw en nu in een keer deze gedachten? Ik schrok heel erg van mezelf. Maar ik kon maar niet met die gedachten ophouden. Als ik mijn beste vriendin weer zag met die steeds groter wordend buik, werd ik al misselijk.
Toen werd ik eindelijk zelf zwanger. Ik kon meepraten met mijn vriendinnen. Keuvelen over zwangerschappen, baby's, alle kwaaltjes etc. etc. Maar ik probeerde altijd rekening te houden met de meiden waarvan ik wist dat zij moeite hadden met zwanger worden. Zo moesten zij zelf komen met afspraken, zij zelf konden beginnen ovr baby's en zwangerschappen, ik begon er niet over. Alles op hun tempo.
Zwanger zijn wordt door de media en omgeving gezien ls iets fantastisch, als een roze wolk, als een constant gelukzalig gevoel. Nou, ik vond dat niet zo. er groeide een baby in mij die al mijn energie opslurpte, die me 9 maanden lang misselijk maakte, die me 's nachts wakker hield met trappen, die heel eigenwijs was bij de echo's. Natuurlijk waren er ook leuke momenten. We gingen kijken voor gordijntjes op de babykamer en toen ik iets had gevonden vroeg ik aan de baby of die stof goed was en ik kreeg spontaan een harde trap. Als mijn man zijn hand op mijn buik legde, reageerde de baby er heftig op.
De laatse loodjes waren ook echt de laatste loodjes. De bevalling was een nog groter drama dan dat ik me had voorgesteld. Daardoor zit ik nu nog steeds in de ziektwet. mijn rug is compleet verdraaid en staat helemaal uit balans. Maanden herstel staat ervoor.
Maar goed, ik had nu alles wat ik me wenste, waar ik zo jaloers van kon worden. een prachtig, lief kereltje met grote blauwe ogen en blond piekhaartjes. Onze trots.
Totdat we hoorden dat er iemand in onze omgeving zwanger was. Mijn oude jalozie begon weer op te spelen. In mijn hoofd zit een stemmetje wat elke keer weer zegt; zijn ze niet wat te jong om voor een kind te zorgen?, waar halen ze het geld vandaan?, zullen ze niet wat moeite ervoor gedaan hebben?, hoelang hebben zij erover gedaan? Is ze ook niet een beetje misselijk? Jeetje, het is geen studie-object hoor. Als je zwanger bent, kan je alles nog gewoon doen, je bent niet ziek of plotseling gehandicapt. Eerst maar eens die 40 weken volhouden, praten we dan weer verder.
Kan ik andere mensen dan niet het geluk toewensen? Waarom heb ik nog steeds die negatieve gedachten?
Misschien een stuk verwerking? Misschien moet ik gewoon een hele harde trap onder mijn kont krijgen? Maar de belangrijkste vragen zijn eigenlijk; gaat dit nog ooit over? Zijn het misschien dei rare hormonen nog? Kan ik straks wel blij zijn met de baby die geboren wordt?
Toen ik en mijn man bezig waren om zwanger te worden, had ik ongelofelijk veel last van jaloezie. Overal waar ik keek, zag ik vrouwen met dikke buiken die blosjes op de wangen hadden van geluk. In de stad, in de trein, in de bus, op het terras, zelfs in mijn dromen. De een na de andere vriendin werd zwanger. De een had er meer moeite voor gedaan dan de ander, maar toch, ik werd door iedereen ingehaald en moest maar blij zijn voor die ander. Hoe moeilijk is het dan als je beste vriendin de allom bekende melding maakt; ik moet je iets vertellen.
Met pijn in mijn hart en als een boer met kiespijn, perste ik er een lachje uit en zei gefeliciteerd. Ik kocht een kaartje en terwijl ik dat kaartje schreef, biggelden de tranen over mijn wangen. Ik was gifgroen van jaloezie. Ik ging zelfs hopen dat het wel eens een keer fout mocht gaan bij hen. Of dat ze ook in de medische molen terecht zouden komen.
Hoe kon ik zo denken? Ik was helemaal niet zo, ik kende dit ook helemaal niet van mezelf. Ik zag mezelf als een vriendelijk en meelevende vrouw en nu in een keer deze gedachten? Ik schrok heel erg van mezelf. Maar ik kon maar niet met die gedachten ophouden. Als ik mijn beste vriendin weer zag met die steeds groter wordend buik, werd ik al misselijk.
Toen werd ik eindelijk zelf zwanger. Ik kon meepraten met mijn vriendinnen. Keuvelen over zwangerschappen, baby's, alle kwaaltjes etc. etc. Maar ik probeerde altijd rekening te houden met de meiden waarvan ik wist dat zij moeite hadden met zwanger worden. Zo moesten zij zelf komen met afspraken, zij zelf konden beginnen ovr baby's en zwangerschappen, ik begon er niet over. Alles op hun tempo.
Zwanger zijn wordt door de media en omgeving gezien ls iets fantastisch, als een roze wolk, als een constant gelukzalig gevoel. Nou, ik vond dat niet zo. er groeide een baby in mij die al mijn energie opslurpte, die me 9 maanden lang misselijk maakte, die me 's nachts wakker hield met trappen, die heel eigenwijs was bij de echo's. Natuurlijk waren er ook leuke momenten. We gingen kijken voor gordijntjes op de babykamer en toen ik iets had gevonden vroeg ik aan de baby of die stof goed was en ik kreeg spontaan een harde trap. Als mijn man zijn hand op mijn buik legde, reageerde de baby er heftig op.
De laatse loodjes waren ook echt de laatste loodjes. De bevalling was een nog groter drama dan dat ik me had voorgesteld. Daardoor zit ik nu nog steeds in de ziektwet. mijn rug is compleet verdraaid en staat helemaal uit balans. Maanden herstel staat ervoor.
Maar goed, ik had nu alles wat ik me wenste, waar ik zo jaloers van kon worden. een prachtig, lief kereltje met grote blauwe ogen en blond piekhaartjes. Onze trots.
Totdat we hoorden dat er iemand in onze omgeving zwanger was. Mijn oude jalozie begon weer op te spelen. In mijn hoofd zit een stemmetje wat elke keer weer zegt; zijn ze niet wat te jong om voor een kind te zorgen?, waar halen ze het geld vandaan?, zullen ze niet wat moeite ervoor gedaan hebben?, hoelang hebben zij erover gedaan? Is ze ook niet een beetje misselijk? Jeetje, het is geen studie-object hoor. Als je zwanger bent, kan je alles nog gewoon doen, je bent niet ziek of plotseling gehandicapt. Eerst maar eens die 40 weken volhouden, praten we dan weer verder.
Kan ik andere mensen dan niet het geluk toewensen? Waarom heb ik nog steeds die negatieve gedachten?
Misschien een stuk verwerking? Misschien moet ik gewoon een hele harde trap onder mijn kont krijgen? Maar de belangrijkste vragen zijn eigenlijk; gaat dit nog ooit over? Zijn het misschien dei rare hormonen nog? Kan ik straks wel blij zijn met de baby die geboren wordt?
Abonneren op:
Posts (Atom)