Jaloezie

Iedereen kent het wel. Jaloezie. Jaloezie of ijverzucht (ook: jaloersheid) is een gemoedstoestand of emotie waarbij men datgene wenst te krijgen wat een ander reeds heeft gekregen, of wenst dat de ander datgene niet had. Dit kan zowel om materie, eigenschappen als om relaties gaan. Het gevoel is gerelateerd aan afgunst maar is niet synoniem daaraan.

Toen ik en mijn man bezig waren om zwanger te worden, had ik ongelofelijk veel last van jaloezie. Overal waar ik keek, zag ik vrouwen met dikke buiken die blosjes op de wangen hadden van geluk. In de stad, in de trein, in de bus, op het terras, zelfs in mijn dromen. De een na de andere vriendin werd zwanger. De een had er meer moeite voor gedaan dan de ander, maar toch, ik werd door iedereen ingehaald en moest maar blij zijn voor die ander. Hoe moeilijk is het dan als je beste vriendin de allom bekende melding maakt; ik moet je iets vertellen.
Met pijn in mijn hart en als een boer met kiespijn, perste ik er een lachje uit en zei gefeliciteerd. Ik kocht een kaartje en terwijl ik dat kaartje schreef, biggelden de tranen over mijn wangen. Ik was gifgroen van jaloezie. Ik ging zelfs hopen dat het wel eens een keer fout mocht gaan bij hen. Of dat ze ook in de medische molen terecht zouden komen.
Hoe kon ik zo denken? Ik was helemaal niet zo, ik kende dit ook helemaal niet van mezelf. Ik zag mezelf als een vriendelijk en meelevende vrouw en nu in een keer deze gedachten? Ik schrok heel erg van mezelf. Maar ik kon maar niet met die gedachten ophouden. Als ik mijn beste vriendin weer zag met die steeds groter wordend buik, werd ik al misselijk.
Toen werd ik eindelijk zelf zwanger. Ik kon meepraten met mijn vriendinnen. Keuvelen over zwangerschappen, baby's, alle kwaaltjes etc. etc. Maar ik probeerde altijd rekening te houden met de meiden waarvan ik wist dat zij moeite hadden met zwanger worden. Zo moesten zij zelf komen met afspraken, zij zelf konden beginnen ovr baby's en zwangerschappen, ik begon er niet over. Alles op hun tempo.

Zwanger zijn wordt door de media en omgeving gezien ls iets fantastisch, als een roze wolk, als een constant gelukzalig gevoel. Nou, ik vond dat niet zo. er groeide een baby in mij die al mijn energie opslurpte, die me 9 maanden lang misselijk maakte, die me 's nachts wakker hield met trappen, die heel eigenwijs was bij de echo's. Natuurlijk waren er ook leuke momenten. We gingen kijken voor gordijntjes op de babykamer en toen ik iets had gevonden vroeg ik aan de baby of die stof goed was en ik kreeg spontaan een harde trap. Als mijn man zijn hand op mijn buik legde, reageerde de baby er heftig op.
De laatse loodjes waren ook echt de laatste loodjes. De bevalling was een nog groter drama dan dat ik me had voorgesteld. Daardoor zit ik nu nog steeds in de ziektwet. mijn rug is compleet verdraaid en staat helemaal uit balans. Maanden herstel staat ervoor.

Maar goed, ik had nu alles wat ik me wenste, waar ik zo jaloers van kon worden. een prachtig, lief kereltje met grote blauwe ogen en blond piekhaartjes. Onze trots.
Totdat we hoorden dat er iemand in onze omgeving zwanger was. Mijn oude jalozie begon weer op te spelen. In mijn hoofd zit een stemmetje wat elke keer weer zegt; zijn ze niet wat te jong om voor een kind te zorgen?, waar halen ze het geld vandaan?, zullen ze niet wat moeite ervoor gedaan hebben?, hoelang hebben zij erover gedaan? Is ze ook niet een beetje misselijk? Jeetje, het is geen studie-object hoor. Als je zwanger bent, kan je alles nog gewoon doen, je bent niet ziek of plotseling gehandicapt. Eerst maar eens die 40 weken volhouden, praten we dan weer verder.
 Kan ik andere mensen dan niet het geluk toewensen? Waarom heb ik nog steeds die negatieve gedachten?
Misschien een stuk verwerking? Misschien moet ik gewoon een hele harde trap onder mijn kont krijgen? Maar de belangrijkste vragen zijn eigenlijk; gaat dit nog ooit over? Zijn het misschien dei rare hormonen nog? Kan ik straks wel blij zijn met de baby die geboren wordt?