Roze wolk

Na bijna 5 maanden ben ik er ook. Mijn roze langverwachte wolk.

Ik begon mezelf al erg vreemd te vinden. Ik had toch een prachtige, gezonde, o zo lieve, vriendelijke en nooit huilende zoon. Ik zou de gelukkigste vrouw op aarde moeten zijn. Waarom ben ik dat dan niet?

Teneerste was daar die bevalling from hell. Ten tweede was daar die hele fijne kraamweek waarin geen huisarts of verloskundige mij kon vertellen wat er nu eigenlijk aan de hand was. Nee mevrouw, gewoon stress, nee mevrouw, hou het maar op migraine door de hormoonschommelingen. Nee mevrouw, terug naar het ziekenhuis is niet nodig. Een ruggeprik kan niet lekken en daarnaast, er komt geen vocht uit uw rug, dus er is niks aan de hand. Dan eindelijk een andere verloskundige. een ouwe rot in het vak. U
 moet nu naar het ziekenhuis en krijgt opnieuw een ruggeprik. Hij lekt. Eindelijk! Eens iemand die meedenkt. En inderdaad, het was een lekkende ruggeprik. Fijn, heb ik weer. Maar goed. Nu naar huis en hop op die roze wolk.
Maar nee hoor, ik kreeg hem maar niet te zien dat roze wolkje. Ook niet een heel kleintje.
De eerste weken waren zwaar. Zwaarder dan ik verwacht had. Mijn o zo lieve mannetje veranderde langzaam in een monstertje. Huilde hij niet van de honger dan was het wel omdat hij moe was of zich gewoon verveelde of tja noem maar op.
Gelukkig zijn mijn ouders vaak geweest om op te passen.
Dan die afschuwelijke nachtvoedingen. Ja het is heel intiem en ja alleen jij een je kindje zijn er dan. En ja, daarna slaapt hij weer eventjes. Maar tjongejonge zeg, het brak mij zo op. door die ruggeprik had ik een hele lange herstelperiode nodig. Je krijgt voorgeschreven RUST. Wat krijg je nou juist net niet als je net bevallen bent. Juist RUST.
Langzaamaan begon ik mezelf weer te worden. Heel langzaamaan leerde ik mijn kleintje ventje kennen en hij mij. Langzaamaan kon ik mijn draai vinden in zijn ritme. Langzaamaan kon ik een heel klein beetje uitrusten. Langzaamaan kon ik gaan genieten van hem. Langzaamaan werd ik niet mer zo snel boos op mezelf of op mijn man of nog erger op hem. Natuurlijk deed ik hem niks, maar als hij dan weer in zijn bd lag was ik blij dat ik weer een dag overleefd had.
Langzaamaan veranderde dat kleine monstertje weer in een lief klein kereltje met zijn mooie grote blauwe ogen. Hij was het altijd al geweest, alleen mijn ogen zagen het anders.

En nu na 5 maanden ben ik eindelijk daar. Op mijn roze wolk.
Ik bn weer uitgerust. Mannetje zit in een perfect eigen ritme. Mijn mannetje is inderdaad zo ontzettend lief. hij is heel vriendelijk. Hij lacht naar alles en iedereen. Hij drinkt goed en eet goed. Maar boven alles. Hij is mijn mannetje en hij en ik zitten hier samen prima. Op mijn eigen grote roze wolk.