Over mij

Ik ben Femke, 32 jaar oud, woon in het zuiden des lands. Ik heb samen met mijn vriend een zoontje die in mei 2011 geboren is. Mijn hobbys zijn fotografie, lezen en schrijven. Vandaag heb ik besloten om ook maar eens een blog te gaan beginnen. Dit omdat ik zoveel ideeen in mijn hoofd heb, die ik ook weer heel snel vergeet. en om mezelf een beetje te helpen, gebruik ik deze blog. Wat kan je verwachten van dit blog? - Verhalen over mijn leven als moeder, fotograaf en vriendin/partner/weknemer enz enz - Ideeen voor mijn creatieve kant. - Foto's die ik zelf gemaakt heb. - Blogs, foto's, links etc. van dingen die ik zelf inspirerend vind.

zondag 20 mei 2012

Een jaar verder

Hier lig ik dan op mijn bed. Weer een jaar verder. Met een klein kereltje naast me, denk ik terug aan het afgelopen jaar.
De bevalling, de kraamweek, de eerste maanden, de ellendige rugpijn, alles komt weer voorbij op mijn netvlies. Maar natuurlijk ook de gelukkige momenten. De eerste keer zitten, de eerste keer omrollen, de eerste vriendelijke lach.
Na het eerste half jaar is het alleen maar beter geworden. Je raakt gewend aan het kleine mannetje. Je ritme is weer helemaal terug. Je kan weer een beetje gewoon leven.
En als je in die mooie blauwe oogjes kijkt, vergeet je even de zorgen om je heen.
Daarnaast ben ik ook weer aan het werk in het ziekenhuis, wat me zeer goed bevalt. Heel erg naar mijn zin daar.
Met mijn rug gaat het steeds beter. Ik kan weer alles doen en wordt ook steeds onvoorzichtiger. Iets pakken zonder dat je door de knieeen gaat, de kleine man verplaatsen terwijl je rug gebogen is. Noem maar op. Maar het gaat de goede kant op en daar ben ik zo blij mee.

Dan op het gebied van de fotografie. Ik heb weer lekker veel nieuwe ideeen. Ik begin ook weer op internet op zoek te gaan naar tutorials.

- Alfabet maken van dingen uit de natuur.
- Druppelfotografie
- High key fotografie
- Kleine man fotografie

Kortom weer genoeg te doen.

Bovenal wil ik laten merken aan iedereen dat ik weer gelukkiger ben. Dat ik me weer beter voel. Dat ik nu echt kan genieten van mijn kleine en grote man. Dat ik weer terug zit in mijn leven.

zaterdag 3 december 2011

Perikelen

Heel de maand november heb ik niet geschreven. En dat kwam omdat ik eigenlijk heel weinig tijd had. Nou ja, geen tijd, is best een rotsmoes. Oke, sinds ik weer aan het werk ben, is het wat meer plannen dan daarvoor. En als ik dan thuis kom uit mijn werk, moet ik echt eerst even bijtanken op de bank. Maar dan wil ik ook nog wat boodschappen doen, de was doen, strijken, stofzuigen, het huis ietwat opfrissen. En dan heb ik ook geen tijd en puf meer om mijn blog bij te werken.

Met mijn kleine mannetje gaat het gelukkig erg goed. Hij groeit als kool, eet alles wat hij voorgeschoteld krijgt. is over het algemeen een lief en vriendelijk kereltje met een ontzettende aanstekelijke lach. Volgens het CB gaat hij mooi mee met zijn lijntje en alles gaat volgens verwachting. Ik geniet dan ook echt enorm van hem.

Met mij gaat het weer wat beter. Heel langzaamaan merk ik dat ik weer meer kan. Ik kan weer meer dan een uur achteer elkaar lopen, ik kan weer wat meer in het huishouden doen en ik kan ook wat langer autorijden. Tegenwoordig werk ik drie uur op een dag. n dat gaat ook vrij redelijk. een nieuwe baan heb ik nog niet, maar ik houd hoop op goed nieuws binnenkort.

Laatst ben ik naar de sportmasseur geweest om alles eens lekker los te gooien in mijn rug. Nou, dat heb ik geweten hoor. Niet alleen mijn spieren werden lekker los gegooit, maar ook alle emoties an de afgelopen tijd zaten behoorlijk vast. Dus die werden ook gelijk er maar uit gegooid. Ik heb werkelijkwaar onder te overdrijven twee hele dagen lopen janken. Ik wist niet eens waarom ik moest huilen. Ik had echt het idee dat ik nu zo diep in de put zat dat er nu echt wat extra hulp zou moeten komen in de zin van een psych. Ik stond al met de telefoon in mijn hnden. Waarom ik niet gebeld heb? Omdat ik naar mijn ventje keek en mijn hart smolt. Ik besefte me dat zolang ik nog zo erg kan genieten van mijn mannetje, ik geen PND had.

Gek genoeg was na dit hele tranenvergieterij mijn rug zoveel beter. Ik voelde hem nauwelijks nog. Was weer in staat om meer te doen. Alleen heb ik natuurlijk weer teveel gedaan. En daar betaal ik nu de prijs voor. Lig al twee dagen op de bank met gigantische pijn.

Aanstaande maandg is het Sinterklaas. En ook al is mijn kleine mannetje nog veel te klein om er ook maar iets van te snappen, toch wilde ik voor hem de traditie voortzetten en pakjesavond vieren. Hij wordt zo gruwelijk verwend. Niet alleen door ons als ouders, maar ook door mijn ouders, mijn schoonouders en de oma van mijn vriend. Zo klein maar toch al alles hebben wat hij maar nodig heeft en nog veel meer dan dat.

Meet mijn fotografie heb ik ook niet echt stilgezeten. Met die mist van d afgelopen tijd was het heerlijk foto's maken. Ook heb ik mijn zoontje nog gebruikt als model. Gelukkig wilde hij wel even meewerken.


zaterdag 29 oktober 2011

Doktersbezoeken enz.

Pfff, beetje hele heftige week achter de rug.
Eerst krijg ik te horen dat mijn contract niet verlengd wordt, wat eigenlijk best logisch was, omdat ik 5 maanden in de ziektewet heb gezeten. Maar dat maakt het niet minder fijn.

Daarnaast heb ik een MRI van mijn rug moeten laten maken en daaruit is gebleken dat ik een beginnende hernia heb en ook nog eens littekenweefsel aan de binnenkant van mijn ruggemerg en dat weefsel drukt dus tegn mijn zenuw aan, waardoor ik uitstraling heb naar mijn tenen. Soms doet mijn been zo'n pijn bij liggen, zitten en staan, dat ik helemaal niks meer kan doen.

Vanwegen al die klachten aan mijn rug en mijn been moet ik naar de orthopeed toe. Gelukkig kan dat op vrij korte termijn.Ben benieuwd of z me daarmee kunnen helpen.

De ene na de andere sollicitatiebrief opgestuurd. Bijna evenveel gesprekken gehad maar OF ik ben overgekwalificerd OF ik ben een te groot risico vanwege mijn rug OF ik heb niet de juiste papieren. Maar god, ik reken erop dat ik straks toch echt een nieuwe goede baan heb en dat ik straks ook weer helemaal beter ben.

En vandaag ben ik op zoek geweest voor een nieuwe bril. Leuk montuur gevonden. Die man ging mijn ogen even opnieuw testen. Nu is dat altijd wel lastig omdat ik 8 jaar geleden gelaserd ben. Maar nu kreeg hij helemaal rare uitslagen. Dus of ik ook maar eens langs de oogarts wil gaan om het en ander na te laten kijken.

Al mijn vrije dagen (nou ja vrij, meer mijn werkdagen en de dagen waarop mijn mannetje op de opvang zit, maar ja zit in de ziektewet) gaan nu dus op aan doktersbezoeken, sollicitatiegesprekken, osteopaatbezoeken en noem maar op. Ben blij dat het in ieder geval kan hoor.

Hopelijk kan ik binnenkort weer gewoon mijn eigen levenje oppikken. Ik verlang er zo naar om weer gewoon te werken, voor mijn kleine man te zorgen, zelfs het huishouden te doen.

Ik mag nu wel weer 2 x 2 uurtjes aan de slag. En daar ben ik heel blij mee. En ik hoef dan pas om 10.00 uur te beginnen zodat ik ook geen last heb van de files. En dan hoef ik ook niet zolang in de auto te zitten.

Tja, wilde dat ik positiever nieuws had. Volgende keer meer geluk hoop ik.

donderdag 13 oktober 2011

Roze wolk

Na bijna 5 maanden ben ik er ook. Mijn roze langverwachte wolk.

Ik begon mezelf al erg vreemd te vinden. Ik had toch een prachtige, gezonde, o zo lieve, vriendelijke en nooit huilende zoon. Ik zou de gelukkigste vrouw op aarde moeten zijn. Waarom ben ik dat dan niet?

Teneerste was daar die bevalling from hell. Ten tweede was daar die hele fijne kraamweek waarin geen huisarts of verloskundige mij kon vertellen wat er nu eigenlijk aan de hand was. Nee mevrouw, gewoon stress, nee mevrouw, hou het maar op migraine door de hormoonschommelingen. Nee mevrouw, terug naar het ziekenhuis is niet nodig. Een ruggeprik kan niet lekken en daarnaast, er komt geen vocht uit uw rug, dus er is niks aan de hand. Dan eindelijk een andere verloskundige. een ouwe rot in het vak. U
 moet nu naar het ziekenhuis en krijgt opnieuw een ruggeprik. Hij lekt. Eindelijk! Eens iemand die meedenkt. En inderdaad, het was een lekkende ruggeprik. Fijn, heb ik weer. Maar goed. Nu naar huis en hop op die roze wolk.
Maar nee hoor, ik kreeg hem maar niet te zien dat roze wolkje. Ook niet een heel kleintje.
De eerste weken waren zwaar. Zwaarder dan ik verwacht had. Mijn o zo lieve mannetje veranderde langzaam in een monstertje. Huilde hij niet van de honger dan was het wel omdat hij moe was of zich gewoon verveelde of tja noem maar op.
Gelukkig zijn mijn ouders vaak geweest om op te passen.
Dan die afschuwelijke nachtvoedingen. Ja het is heel intiem en ja alleen jij een je kindje zijn er dan. En ja, daarna slaapt hij weer eventjes. Maar tjongejonge zeg, het brak mij zo op. door die ruggeprik had ik een hele lange herstelperiode nodig. Je krijgt voorgeschreven RUST. Wat krijg je nou juist net niet als je net bevallen bent. Juist RUST.
Langzaamaan begon ik mezelf weer te worden. Heel langzaamaan leerde ik mijn kleintje ventje kennen en hij mij. Langzaamaan kon ik mijn draai vinden in zijn ritme. Langzaamaan kon ik een heel klein beetje uitrusten. Langzaamaan kon ik gaan genieten van hem. Langzaamaan werd ik niet mer zo snel boos op mezelf of op mijn man of nog erger op hem. Natuurlijk deed ik hem niks, maar als hij dan weer in zijn bd lag was ik blij dat ik weer een dag overleefd had.
Langzaamaan veranderde dat kleine monstertje weer in een lief klein kereltje met zijn mooie grote blauwe ogen. Hij was het altijd al geweest, alleen mijn ogen zagen het anders.

En nu na 5 maanden ben ik eindelijk daar. Op mijn roze wolk.
Ik bn weer uitgerust. Mannetje zit in een perfect eigen ritme. Mijn mannetje is inderdaad zo ontzettend lief. hij is heel vriendelijk. Hij lacht naar alles en iedereen. Hij drinkt goed en eet goed. Maar boven alles. Hij is mijn mannetje en hij en ik zitten hier samen prima. Op mijn eigen grote roze wolk.

dinsdag 4 oktober 2011

Jaloezie

Iedereen kent het wel. Jaloezie. Jaloezie of ijverzucht (ook: jaloersheid) is een gemoedstoestand of emotie waarbij men datgene wenst te krijgen wat een ander reeds heeft gekregen, of wenst dat de ander datgene niet had. Dit kan zowel om materie, eigenschappen als om relaties gaan. Het gevoel is gerelateerd aan afgunst maar is niet synoniem daaraan.

Toen ik en mijn man bezig waren om zwanger te worden, had ik ongelofelijk veel last van jaloezie. Overal waar ik keek, zag ik vrouwen met dikke buiken die blosjes op de wangen hadden van geluk. In de stad, in de trein, in de bus, op het terras, zelfs in mijn dromen. De een na de andere vriendin werd zwanger. De een had er meer moeite voor gedaan dan de ander, maar toch, ik werd door iedereen ingehaald en moest maar blij zijn voor die ander. Hoe moeilijk is het dan als je beste vriendin de allom bekende melding maakt; ik moet je iets vertellen.
Met pijn in mijn hart en als een boer met kiespijn, perste ik er een lachje uit en zei gefeliciteerd. Ik kocht een kaartje en terwijl ik dat kaartje schreef, biggelden de tranen over mijn wangen. Ik was gifgroen van jaloezie. Ik ging zelfs hopen dat het wel eens een keer fout mocht gaan bij hen. Of dat ze ook in de medische molen terecht zouden komen.
Hoe kon ik zo denken? Ik was helemaal niet zo, ik kende dit ook helemaal niet van mezelf. Ik zag mezelf als een vriendelijk en meelevende vrouw en nu in een keer deze gedachten? Ik schrok heel erg van mezelf. Maar ik kon maar niet met die gedachten ophouden. Als ik mijn beste vriendin weer zag met die steeds groter wordend buik, werd ik al misselijk.
Toen werd ik eindelijk zelf zwanger. Ik kon meepraten met mijn vriendinnen. Keuvelen over zwangerschappen, baby's, alle kwaaltjes etc. etc. Maar ik probeerde altijd rekening te houden met de meiden waarvan ik wist dat zij moeite hadden met zwanger worden. Zo moesten zij zelf komen met afspraken, zij zelf konden beginnen ovr baby's en zwangerschappen, ik begon er niet over. Alles op hun tempo.

Zwanger zijn wordt door de media en omgeving gezien ls iets fantastisch, als een roze wolk, als een constant gelukzalig gevoel. Nou, ik vond dat niet zo. er groeide een baby in mij die al mijn energie opslurpte, die me 9 maanden lang misselijk maakte, die me 's nachts wakker hield met trappen, die heel eigenwijs was bij de echo's. Natuurlijk waren er ook leuke momenten. We gingen kijken voor gordijntjes op de babykamer en toen ik iets had gevonden vroeg ik aan de baby of die stof goed was en ik kreeg spontaan een harde trap. Als mijn man zijn hand op mijn buik legde, reageerde de baby er heftig op.
De laatse loodjes waren ook echt de laatste loodjes. De bevalling was een nog groter drama dan dat ik me had voorgesteld. Daardoor zit ik nu nog steeds in de ziektwet. mijn rug is compleet verdraaid en staat helemaal uit balans. Maanden herstel staat ervoor.

Maar goed, ik had nu alles wat ik me wenste, waar ik zo jaloers van kon worden. een prachtig, lief kereltje met grote blauwe ogen en blond piekhaartjes. Onze trots.
Totdat we hoorden dat er iemand in onze omgeving zwanger was. Mijn oude jalozie begon weer op te spelen. In mijn hoofd zit een stemmetje wat elke keer weer zegt; zijn ze niet wat te jong om voor een kind te zorgen?, waar halen ze het geld vandaan?, zullen ze niet wat moeite ervoor gedaan hebben?, hoelang hebben zij erover gedaan? Is ze ook niet een beetje misselijk? Jeetje, het is geen studie-object hoor. Als je zwanger bent, kan je alles nog gewoon doen, je bent niet ziek of plotseling gehandicapt. Eerst maar eens die 40 weken volhouden, praten we dan weer verder.
 Kan ik andere mensen dan niet het geluk toewensen? Waarom heb ik nog steeds die negatieve gedachten?
Misschien een stuk verwerking? Misschien moet ik gewoon een hele harde trap onder mijn kont krijgen? Maar de belangrijkste vragen zijn eigenlijk; gaat dit nog ooit over? Zijn het misschien dei rare hormonen nog? Kan ik straks wel blij zijn met de baby die geboren wordt?

dinsdag 27 september 2011

Het lot

Er is al zoveel geschreven over het lot. Sommige mensen geloven er heilig in, sommige noemen het geluk, sommige vinden het regelrechte onzin.
Maar wat is nu eigenlijk het lot?
Als we alleen al op google kijken en intikken het lot betekenis krijgen we 270.000 resultaten met de meest heftige discussies.
Kijken we op puur op de betekenis van het woord dan betekent lot: onzekerheid van bestemming; noodlot, bestemming; onzekerheid van beslissing of uitslag van iets, wat zal mijn - zijn! het - over iets werpen; het - zal beslissen, er zal geloot worden [figuurlijk] het - is geworpen, het besluit is genomen.

Toch geloof ik heilig in het lot. En niet omdat ik nou zo'n gelovig typje ben of omdat ik houvast nodig heb aan een soort van geloof. Meer omdat het lot zich bewezen heeft bij mij.
Een paar voorbeelden: - ik wilde graag gaan werken als radiodiagnostisch laborant. ik werkte op dat moment als apothekersassisttente en ik moest weg daar omdat ik een jaarcontract had. Maar ik heb een antal sollicitaties gehad in de regio en niemand wilde mij hebben omdat ik mijn diplom nog niet had. Op dat moment werkte ik er ook niet echt hard aan om het wel te halen. Ik heb toen wer gesolliciteerd voor apothekersassistente, keihard gestudeerd en gezorgd dat ik mijn papiertje wel haalde. Gevolg: papiertje gehaald, gesolliciteerd in een kleinschalig ziekenhuis, kon daar gaan werken en gelijk opgeleid worden. Heb daar rustig alles op mijn eigen tempo kunnen leren, fantastische mensen leren kennen en een te gekke tijd gehad.

- Ondertussen waren mijn man en ik bezig met kinderen. Maar het lukte allemaal niet zo goed. Omdat ik in een klein ziekenhuis werkte, kende ik ook alle specialisten en kon ik direct bij een gyn terecht zonder verwijsbriefje, zonder half jaar proberen, zonder moeilijkheden. Daar ben ik gelijk aan de hormonen gezet en na vijf keer zwanger.

- Ik was zwanger en ook hier had ik een contract wat beeindigd werd. Eerst was ik boos, een zwangere vrouw op straat zetten. Belachelijk, maar als snel vond ik weer een nieuw ziekenhuis waar ik aan de slag kon. Sterker nog, ik mocht mijn eigen dagen bepalen en ik werd beter opgeleid en het ziekenhuis had een betere organisatie. Ik kon nu met een gerust hart mijn zwangerschapsverlof ingaan en rustig werken zonder bang te zijn voor het financiele plaatje.

Het lot heeft meerdere malen zich laten zien terwijl ik in nood zat.
Blijkbaar moet een persoon eerst in nood zitten voor het lot zich laat zien. Blijkbaar moet een persoon eerst door een diep dal om daarna een dosis lot te krijgen. Dat is toch eigenlijk raar?
Waarom heb je nu nooit eens geluk als je al gelukkig bent? Is dat omdat je dan er minder van kan genieten? Is het zo omdat je dan pas het lot op haar waarde kan schatten? Of is geluk en het lot alleen bedoeld voor mensen die zich in de nesten werken en een goed hart hebben?
Er zijn zoveel mensen die zich in de nesten werken en er niet meer zelf uit kunnen komen en dat terwijl ze een heel goed hart hebben.
Er zijn heel veel mensen die in mijn ogen wel een heleboel geluk mogen hebben en het lot mogen gebruiken maar waarvan hun grootstendroom altijd een droom zou blijven. En dan zijn er ook nog een heleboel mensen waarbij het geluk of het lot komt aanwaaien. Nieuwe baan? Hop nieuwe baan. Je wilt een kind? Hop gelijk zwanger. Nieuw huis? Hop nieuw huis.

En natuurlijk gun ik het deze mensen wel, maar heel soms zou ik ook eens willen dat het geluk of lot even mijn kant op zou komen zonder dat ik in een diep dal zit. Soms zouden deze mensen ook wel eens wat moeite ervoor mogen doen. Al is het alleen maar om te ervaren hoe andere mensen er mee om moeten gaan, wat er in hun hoofden omgaat, wat voor kracht ze moeten hebben om elke keer weer opnieuw weer ergens voor te gaan.

Wat ik eigenlijk wil bereiken met dit blog, is dat ik mensen wil laten inzien dat je blij mag zijn met de dingen die je wel hebt. Dat er ook mensen zijn die heel veel moeite voor iets hebben gedaan en het uiteindelijk gelukt is. Of dat er mensen zijn waarbi het na zoveel laren proberen, diepe dalen en de nodige porties lot en geluk nog steeds niet gelukt is.

vrijdag 23 september 2011

Meer inspiratie

Daar zit ik dan weer achter mijn computer. Mijn zoontje is nog even aan het slapen en ik heb tijd om weer wat dingetjes op te schrijven.

Als de seizoenen veranderen, hoor ik iedereen in mijn omgeving klagen dat het zo snel donker wordt, dat het kouder wordt, dat we geen echte zomer gehad hebben, dat we nauwelijks zon gehad hebben, enz.
Ik daarentegen hou ik echt van de verschillende seizoenen.

Ik hou van de winter met haar kou, sneeuw, ijs en wind. Ik vind niks zo heerlijk om tijdens een sneeuwbui buiten rond te lopen met een dikke sjaal om mijn nek en handschoenen aan. De geur van de sneeuw opsneuvend terwijl ik in de bossen loop. Alles maagdelijk wit en nog ongeschonden.

De winter die langzaam overgaat in de lente. Waarin alles in een keer tot leven komt. De vogels die nestjes aan het maken zijn, bomen die weer knoppen gaan vormen, plantjes waarvan je was vergeten dat die daar stonden komen voorzichtig kijken boven de grond. Wanneer de eerste warme dag zich aandient, trekken de mensen weer vrolijke, luchtige kleren aan. Nog buiten zitten zonder dat het gelijk weer te warm wordt of dat je gelijk weer verbrandt. Voor mij had de lente dit jaar nog iets extra's. Ik mocht per 1 april al met zwangerschapsverlof en heb werkelijkwaar tot aan mijn bevalling elke dag mooi weer gehad. En ik heb een lentekindje gekregen.

De zomer heb ik eigenlijk weinig mee. Ik vind het al snel te warm, te benauwd, te plakkerig, alle buurtkinderen zijn weken vrij. Eerst is er de totale vrijheid en willen ze zoveel mogelijk kabaal maken, daarna slaat al snel de verveling toe, luisteren ze niet meer naar hun ouders, worden brutaal. Het lijkt wel alsof ik net een oud wijf ben, maar als je elke dag thuis bent omdat je nog verlof hebt en je wilt dolgraag dat je kind goed slaapt, zijn dat de dingen die je ergeren.

En dan komen we weer bij de herfst. Persoonlijk vind ik dit het meest fijne seizoen. De blaadjes aan de bomen veranderen in de meest verschillende felle kleuren, sommige struiken en planten laten zich nog snel van hun mooiste kant zien. In het bos verschijnen de meest uiteenlopende soorten paddestoelen. Het kan zomaar nog eens keertje heerlijk weer zijn.
Maar het leukste vind ik toch wel de inspiratie die ik eruit krijg. Ik heb dan altijd veel meer zin om te fotograferen, niet alleen buiten maar ook binnen. Zo nu dus ook. Ik heb weer wat foto's gemaakt voor mijn project. Zelf ben ik er best tevreden over, maar ik zou zo graag op- of aan-merkingen krijgen van mijn lezers. Geef maar aan wat je wel of niet bevalt eraan. Hier kan ik alleen maar van leren.