Perikelen

Heel de maand november heb ik niet geschreven. En dat kwam omdat ik eigenlijk heel weinig tijd had. Nou ja, geen tijd, is best een rotsmoes. Oke, sinds ik weer aan het werk ben, is het wat meer plannen dan daarvoor. En als ik dan thuis kom uit mijn werk, moet ik echt eerst even bijtanken op de bank. Maar dan wil ik ook nog wat boodschappen doen, de was doen, strijken, stofzuigen, het huis ietwat opfrissen. En dan heb ik ook geen tijd en puf meer om mijn blog bij te werken.

Met mijn kleine mannetje gaat het gelukkig erg goed. Hij groeit als kool, eet alles wat hij voorgeschoteld krijgt. is over het algemeen een lief en vriendelijk kereltje met een ontzettende aanstekelijke lach. Volgens het CB gaat hij mooi mee met zijn lijntje en alles gaat volgens verwachting. Ik geniet dan ook echt enorm van hem.

Met mij gaat het weer wat beter. Heel langzaamaan merk ik dat ik weer meer kan. Ik kan weer meer dan een uur achteer elkaar lopen, ik kan weer wat meer in het huishouden doen en ik kan ook wat langer autorijden. Tegenwoordig werk ik drie uur op een dag. n dat gaat ook vrij redelijk. een nieuwe baan heb ik nog niet, maar ik houd hoop op goed nieuws binnenkort.

Laatst ben ik naar de sportmasseur geweest om alles eens lekker los te gooien in mijn rug. Nou, dat heb ik geweten hoor. Niet alleen mijn spieren werden lekker los gegooit, maar ook alle emoties an de afgelopen tijd zaten behoorlijk vast. Dus die werden ook gelijk er maar uit gegooid. Ik heb werkelijkwaar onder te overdrijven twee hele dagen lopen janken. Ik wist niet eens waarom ik moest huilen. Ik had echt het idee dat ik nu zo diep in de put zat dat er nu echt wat extra hulp zou moeten komen in de zin van een psych. Ik stond al met de telefoon in mijn hnden. Waarom ik niet gebeld heb? Omdat ik naar mijn ventje keek en mijn hart smolt. Ik besefte me dat zolang ik nog zo erg kan genieten van mijn mannetje, ik geen PND had.

Gek genoeg was na dit hele tranenvergieterij mijn rug zoveel beter. Ik voelde hem nauwelijks nog. Was weer in staat om meer te doen. Alleen heb ik natuurlijk weer teveel gedaan. En daar betaal ik nu de prijs voor. Lig al twee dagen op de bank met gigantische pijn.

Aanstaande maandg is het Sinterklaas. En ook al is mijn kleine mannetje nog veel te klein om er ook maar iets van te snappen, toch wilde ik voor hem de traditie voortzetten en pakjesavond vieren. Hij wordt zo gruwelijk verwend. Niet alleen door ons als ouders, maar ook door mijn ouders, mijn schoonouders en de oma van mijn vriend. Zo klein maar toch al alles hebben wat hij maar nodig heeft en nog veel meer dan dat.

Meet mijn fotografie heb ik ook niet echt stilgezeten. Met die mist van d afgelopen tijd was het heerlijk foto's maken. Ook heb ik mijn zoontje nog gebruikt als model. Gelukkig wilde hij wel even meewerken.